Po przerwie wracamy do przezentacji kolejnych części Kroniki Magorowej. Przed Wami część 12ta :)

Wracając do tematu nazewnictwa, określenie podane przez Muriozesa i używane też w zachodnich społeczeństwach, na miejscu, wśród nomadów, przyjęło się równolegle do nazwy tradycyjnej tzn. Kermu. Jednak specyficzne "traktowanie" samogłosek w języku nomadów (częsta praktyka wymiennego stosowania a : e, które nawet w pisowni różniły się tylko akcentem lub wręcz opuszczanie niektórych) spowodowało, że już omawianym, sporządzonym przez Strażnika, dokumencie nekropolia nazwana jest jako Kerm - Magron. Stąd już tylko krok do obecnej nazwy Magor. Dokładnej daty tej ostatniej ewolucji nie potrafię udokumentować na podstawie "słowa pisanego". Pewnym tropem może być dziecięca wyliczanka, której geneza sięga prawdopodobnie czasów restauracji dynastii Messeriuszów (ok. - 261 roku), w której do nazwy południowej prowincji - Trygor zrymowano, dla kontrastu nazwę duchowej stolicy nomadów - Magor, będącej wówczas w rozkwicie i ostro rywalizującej z Imperium. Można założyć, że to od tego okresu datuje się pojawienie tej nazwy w użytku potocznym. Zachowane, oficjalne dokumenty, wzmiankowujące o Magorze w tej formie zapisu dotyczą tzw. Wojny Ostatniej (jak to optymistycznie chcieli widzieć nasi przodkowie) i są o 23 lata młodsze...
Vaticinator

KOMENTARZE:

Tylda (~) oznacza podpis osoby niezarejestrowanej.

Quellen